برگزیده هایی از شاهنامه ی فردوسی
***
نبوغِ اعجاب انگیز، در ناب گویی فردوسی، همراه با ( تجسمِ حالت و کنش ):
***
زمان و نشانِ سپهر بلند / همه کرده پیدا، « چه و چون وچند » -
پسر، بی پدر شد، پدر، بی پسر / همه لشکر ِ گشن، زیر و زبر -
« نه کوس و نه لشکر نه بار و بنه » / همه میسره خسته و میمنه –
گرفتند هر دو عمودِ گران / همی حمله برد « آن بر این، این برآن » -
برآمد ز ناگه، دِه و دار و گیر / درخشیدن ِ تیغ و باران تیر -
برآمد، ده و گیر و بر بند و کـُش / نه با اسب، تاب و نه با مرد، هـُش -
« نه تاج و نه تخت و نه پرده سرای / نه اسب و نه مردان جنگی به پای » -
ببود آن شب و خورد و گفت و شنید / سپیده، چو از کوه، سر برکشید -
« نه آباد بوم و نه مردان کار » / نه آن خستگان را کسی خواستار –
بباش و بیاسای و می خور به کام / چو گردد دلت رام، بر گوی نام -
همه یکسره تیغها برکشیم / برآریم جوش، « ار کُشند، ار کُشیم » -
مرا دید، بر جَست و یاوه نگفت / دو گوشم، بکَند و همانجا بخفت -
هیونی برون تاختند آن زمان / « برفت و بدید وبیامد » دمان –
و اوج تشبیه و استعاره:
(اشاره به کشتن و ریختن خون رودابه توسط پدرش(مهراب کابلی) و روان شدن رودابه در نهرِ جاری از خونِ به زمین ریخته ی خودش: