گودرزِ کشوادگان، کیخسرو را بر تخت شاهی می نشاند - ۲

برگزیده هایی از شاهنامه فردوسی 

*** 

"تفویضِ" زعامت و شهریاری به کیخسرو، بدستِ گودرزِ کشوادگان، مراد و مرشدِ رستمِ دستان - (بخش دوم)

***  

گودرزِ کشوادگان، یک تنه، شهریاری را به کیخسرو تفویض میکند: 

جهان را یکی شهریار آوری / درخت وفا را به بار آوری -

 بدو گفت گیو ای پدر بنده‌ام / بکوشم به رای تو تا زنده‌ام -

 به ایوان شد و ساز رفتن گرفت / ز خواب پدر مانده اندر شگفت –

 گیو، پای به راه میگذارد:

  یکی چشمه‌ای دید تابان ز دور / یکی سرو بالا دل آرام پور -

 یکی جام پر می گرفته به چنگ / به سر بر زده دستهٔ بوی و رنگ – 

با فراهم آمدنِ « فَرّه »، سر و موی و یال وکوپالِ کیخسرو، نیز به زیور تاج و جُقه ی شهریاری مزیّن می شود:

 ز بالای او « فرهٔ ایزدی » / پدید آمد و رایت بخردی -

 همی بوی مهر آمد از روی او / همی زیب تاج آمد از موی او -

 به دل گفت گیو این بجز شاه نیست / چنین چهره جز در خور گاه نیست -

 چو آمد برش گیو بردش نماز / بدو گفت کای نامور سرافراز -

 برآنم که پور سیاوش تویی / ز تخم کیانی و کیخسروی - 

بدو گفت گیو ای سر سرکشان / ز « فرِّ » بزرگی چه داری نشان -

 برهنه تن خویش بنمود شاه / نگه کرد گیو آن نشان سیاه -

 که میراث بود از گَهِ کیقباد / درستی بدان بُد کیان را نژاد -

 برفتند زان بیشه هر دو به راه / بپرسید خسرو ز کاووس شاه -

 همان خواب گودرز و رنج دراز / خور و پوشش و درد و آرام و ناز -

 ز کاووس کش سال بفگند « فَر » / ز درد پسر گشت بی پای و پر -

 برفتند سوی سیاووش گرد / چو آمد دو تن را دل و هوش گرد - 

فرنگیس را نیز کردند یار / نهانی بران بر نهادند کار - 

 بر اورنگ زرینش بنشاندند / برو بر بسی آفرین خواندند -

 چو تاج بزرگی بسر برنهاد / ازو شاد شد تاج و او نیز شاد –