رسمِ سیاه پوشیدن در سوگِ عزیزان در شاهنامه

و.ک(300)

برگزیده هایی از شاهنامه فردوسی 

***

رسمِ سیاه پوشیدن در سوگِ عزیزان در شاهنامه 

*** 

در سوگِ سیاوش:

چو این گفته بشنید کاووس شاه / سر نامدارش نگون شد ز گاه -

 بر و جامه بدرید و رخ را بکند / به خاک اندر آمد ز تخت بلند -

 برفتند با مویه ایرانیان / بدان سوگ بسته به زاری میان -

 همه دیده پرخون و رخساره زرد / زبان از سیاوش پر از یادکرد -

 چو طوس و چو گودرز و گیو دلیر / چو شاپور و فرهاد و رهام شیر -

 «همه جامه کرده کبود و سیاه» / همه خاک بر سر بجای کلاه"  –

بدان سوگ بسته به زاری میان / برفتند با مویه ایرانیان -  

و

جهاندار کیخسرو آمد بگاه / نشست از بر زیرگه با سپاه - 

از ایرانیان هرک بد نامجوی / پیاده برفتند بیرنگ و بوی - 

همه جامه هاشان کبود و سیاه / دو هفته ببودند با سوگ شاه - 

ز بهر ستودانش کاخی بلند / بکردند بالای او ده کمند - 

ببردند پس نامداران شاه / دبیقی و دیبای رومی سیاه - 

کسی نیز کاوس کی را ندید / ز کین و ز آوردگاه آرمید -

بهادر امیرعضدی