نام و نشان بزرگان، از اسرار مگو - بخش دهم - رستم

برگزیده هایی از شاهنامه فردوسی 

***

نام و نشان بزرگان، از اسرار مگو -  بخش دهم - رستم

***

بنا بر عادت و ایجاب، رسمِ نا نوشته ایی، بین یلان و سران برجسته ی سپاه مرسوم بوده ست که نامشان مخفی بماند. یا با نشانی و "آدرس" غلط، حریف را گمراه میکرده اند. و بیش از همه، نام رستم بنا به حفظ " امنیّتِ استراتژیک " نظامی، مخفی می مانده. 

***

رستم و نگفتن نامش به چنکش:

بدو گفت چنگش که نام تو چیست / نژادت کدامست و کام تو چیست - 

بدو گفت رستم که ای شوربخت / که هرگز مبادا گل آن درخت -

 کجا چون تو در باغ بار آورد / چو تو میوه اندر شمار آورد -

 «سر نیزه و نام من، مرگ تست» / سرت را بباید ز تن دست شست -

..................................................................

پ ن:

رستم بیشتر برای رد گم کردن، با ریشخندی رعب آور و خوف انگیز، خود را مرگ، اجل، قضا، جانستان و ... معرفی میکرده. و یا، خود را پهلوانی معرفی میکرده که سپاه ایران، او را به عاریت  از ختن گرفته اند.