نام و نشان بزرگان، از اسرار مگو - بخش یازدهم - رستم و نگفتن نامش به هومان ویسه

برگزیده هایی از شاهنامه فردوسی 

***

نام و نشان بزرگان، از اسرار مگو -  بخش یازدهم -  رستم

***

بنا بر عادت و ایجاب، رسمِ نا نوشته ایی، بین یلان و سران برجسته ی سپاه مرسوم بوده ست که نامشان مخفی بماند. یا با نشانی و "آدرس" غلط، حریف را گمراه میکرده اند. و بیش از همه، نام رستم بنا به حفظ " امنیّتِ استراتژیک " نظامی، مخفی می مانده. 

***

رستم و نگفتن نامش به هومان ویسه

***

هومان به رستم:

 ز شهر و نژاد و ز آرام خویش / سخن گوی و از تخمه و نام خویش - 

کنون گر بگویی مرا نام خویش / برو بوم و پیوند وآرام خویش - 

سپاسی برین کار بر من نهی / کز اندیشه گردد دل من تهی -

رستم:

بدو گفت رستم که چندین سخن / که گفتی و افگندی از مهر بن -

 چرا تو نگویی مرا نام خویش / بر و کشور و بوم و آرام خویش -

بدو گفت رستم که نامم مجوی/ز من هرچ دیدی بدیشان بگوی-

 چرا آمدستی بنزدیک من / بنرمی و چربی و چندین سخن -

هومان ویسه:

بپرسیدی از گوهر و نام من/بدل دیگر آمد ترا کام من-
مرا کوه گوشست نام ای دلیر/پدر بوسپاسست مردی چو شیر-
من از وهر با این سپاه آمدم/سپاهی بدین رزمگاه آمدم-
ازان باز جویم همی نام تو/که پیدا کنم در جهان کام تو-
کنون گر بگویی مرا نام خویش/شوم شاد دل سوی آرام خویش-

رستم:
بدو گفت رستم که نامم مجوی/ز من هرچ دیدی بدیشان بگوی-
ز پیران مرا دل بسوزد همی/ز مهرش روان برفروزد همی-

بهادر امیرعضدی