سرداران و رادان شاهنامه، خدای خود را "خودی" میدانند - بخش دوم

برگزیده هایی از شاهنامه ی فردوسی

***

سرداران و رادان شاهنامه، خدای خود را "خودی" میدانند و درخواست ها و گلایه هاشان را نیز با خدایشان، "خودمانی" در میان میگذارند.   -   "بخش دوم" 

***

 چو بشنید رستم، دژم گشت سخت / بلرزید برسان برگ درخت - 

بیامد بنزدیک پولادوند / ورا دید برسان کوه بلند - 

سپه را همه بیشتر، خسته دید / وزان روی، پرخاش، پیوسته دید – 

بدل گفت کین روز ِ ما تیره گشت / سر نامداران ما خیره گشت - 

همانا که برگشت پرگار ما / غنوده شد آن بخت بیدار ما -

رستم پس مشاهده ی به تنگنا افتادن سپاه ایران، بدست پولادوند، با لحنی گلایه آمیز، با کردگار جهان عقده دلش را می گشاید:

 چنین گفت با کردگار جهان / که ای برتر از آشکار و نهان - 

مرا چشم اگر تیره گشتی بجنگ / به هستی، ز دیدار این روز تنگ -