بهرام چوبینه خود را گناهکار می انگارد

و.ک(140)

برگزیده هایی از شاهنامه ی فردوسی 

***

بهرام چوبینه  خود را گناهکار می انگارد 

***

بهرام چوبینه، از معدود افرادی ست که در بخش تاریخی شاهنامه، اعتراف به گناهکار بودن خود میکند. در بخش های اسطوره و پهلوانی هیچگاه افراد، خود را بزهکار و گناه کار نمی بینند. و اگر به حکم دادار گناهکار دیده شوند، خود کفاره ی گناه شان را طلبکارانه، از دادار خواهانند.

***

بهرام چوبینه در واپسین دم حیات پس از کارد خوردن از قلون، نزد خواهرش گردیه اعتراف به گناهکار بودن خود می کند:

به زاری و سستی زبان برگشاد/چنین گفت کای خواهر پاک وراد-

ز پند تو کمی نبد هیچ چیز/ولیکن مرا خود پر آمد قفیز-

همی پند بر من نبد کارگر/ز هر گونه چون دیو بد راه بر-

نبد خسروی برتر از جمشید/کزو بود گیتی به بیم وامید-

کجا شد به گفتار دیوان ز شاه/جهان کرد بر خویشتن بر سیاه-

همان نیز بیدار کاوس کی/جهاندار نیک اختر و نیک پی-

تبه شد به گفتار دیو پلید/شنیدی بدیها که او را رسید-

همان به آسمان شد که گردان سپهر/ببیند پراگندن ماه و مهر-

مرا نیز هم دیو بی‌راه کرد/ز خوبی همان دست کوتاه کرد-

پشیمانم از هرچ کردم ز بد/کنون گر ببخشد ز یزدان سزد-

نوشته برین گونه بد بر سرم/غم کرده های کهن چون خورم-

نوشته چنین بود وبود آنچ بود/نوشته نکاهد نه هرگز فزود-

همان پند تویادگارمنست/سخنهای توگوشوارمنست-

سرآمد کنون کار بیداد و داد/سخنهات برمن مکن نیزیاد-

بسی پندها خواند بر خواهرش/ببر در گرفت آن گرامی سرش-

دهن بر بنا گوش خواهر نهاد/دو چشمش پر از خون شد و جان بداد-

بهادر امیرعضدی