پند های شاهنامه فردوسی - بخش (91)

برگزیده هایی از شاهنامه فردوسی 

*** 

پند های شاهنامه فردوسی - بخش (91) 
***
گزیده پندهایی در لا به لای گفتار ها و متن شاهنامه، که حکیم بزرگوار طوس، بیشتر در آغاز و فرجام داستان هایش و گاه از زبان ِ دل ِ  شخصیت های شاهنامه اش، لب به سخن می گشاید.
***

جهان چون بزاری برآید همی / بد و نیک روزی سر آید همی - 

چو بستی کمر بر در راه آز / شود کار گیتیت یکسر دراز -

 به یک روی جستن بلندی، سزاست / اگر در میان دم اژدهاست -

  و دیگر که گیتی ندارد درنگ / سرای سپنجی چه پهن و چه تنگ - 

پرستنده آز و جویای کین / به گیتی زکس نشنود آفرین -

 چو سرو سهی گوژ گردد به باغ / بدو بر شود تیره روشن چراغ -

 کند برگ پژمرده و بیخ سست / سرش سوی سوی پستی گراید نخست -

 بروید ز خاک و شود باز خاک / همه جای ترس ست و تیمار و باک -

 سر مایه ی مرد، سنگ و خرد / ز گیتی، بی آزاری اندر خورد -

 در دانش و آنگهی راستی / گر این دو نیابی روان کاستی -

 اگر خود بمانی به گیتی دراز / ز رنج تن آید به رفتن نیاز - 

یکی ژرف دریاست بن ناپدید / در گنج رازش ندارد کلید -

 اگر چند یابی فزون بایدت / همان خورده یک روز بگزایدت -

 سه چیزت بباید کزان چاره نیست / وزو بر سرت نیز بیغاره نیست -

 خوری گر بپوشی و گر گستری / سزد گر به دیگر سخن ننگری -

 چو زین سه گذشتی همه رنج و آز / چه در آز پیچی چه اندر نیاز -

 چو دانی که بر تو نماند جهان / چه پیچی تو زان جای نوشین روان - 

بخور آنچه داری و بیشی مجوی / که از آز کاهد همی آبروی –

بهادر امیرعضدی