پند های شاهنامه فردوسی - بخش (۱)

برگزیده هایی از شاهنامه ی فردوسی
***
پند های شاهنامه فردوسی - بخش (۱)
***

گزیده پندهایی در لا به لای گفتار ها و متن شاهنامه، که حکیم بزرگوار طوس، بیشتر در آغاز و فرجام داستان هایش لب به سخن می گشاید.

***
شادمانی، "راز ِ ماندگاری" بهروزی ست:
 بدانید کز کردگار جهان/چنین رفت کار آشکار و نهان-
 که ما را فزونی خرد داد و شرم/جوانمردی و داد و آواز نرم-
 همان ایمنی شادمانی بود/کرا ز اخترش مهربانی بود-

جهان را چنین است ساز و نهاد/ز یک دست بستد به دیگر بداد-
 بدردیم ازین رفتن اندر فریب/زمانی فراز و زمانی نشیب-
 اگر دل توان داشتن شادمان/به شادی چرا نگذرانی زمان-
 به خوشی بناز و به خوبی ببخش/مکن روز را بر دل خویش دخش-
 کمی نیست در بخشش دادگر/فزونی بخوردست انده مخور-

ببیشی نهادست مردم دو چشم/ز کمی بود دل پر از درد وخشم-
 نه آن ماند ای مرد دانا نه این/ز گیتی همه شادمانی گزین-
 اگر چند بفزاید از رنج گنج/همان گنج گیتی نیرزد به رنج-

"شاد باش و دیر زی":
 چو دانی که ایدر نمانی دراز/به تارک چرا بر نهی تاج آز-
 ترا زین جهان شادمانی بس است/کجا رنج تو بهر دیگر کس است-

نیک نامی، بنیاد ِ شادکامی ست:
 اگر نیک باشی بماندت نام/به تخت کیی‌بر بوی شادکام-
 وگر بد کنی جز بدی ندروی/شبی در جهان شادمان نغنوی-

بی آزاری گزین چه غم و شادی، ملات دَهر ند:
 گهی زو فراز آید و گه نشیب/گهی شادمانی و گاهی نهیب-
 بی‌آزاری و مردمی بهترست/کرا کردگار جهان یاورست-

نماند به کس روز سختی نه رنج/نه آسانی و شادمانی نه گنج-

 بد و نیک بر ما همی بگذرد/نباشد دژم هرکه دارد خرد-

بهادر امیرعضدی