رد یابی دو گانه ی فر و فره ی ایزدی در شاهنامه - بخش (5) - گریز فره ی ایزدی از سر ِ گشتاسب.

برگزیده هایی از شاهنامه فردوسی
***
رد یابی دو گانه ی فر و فره ی ایزدی در شاهنامه - بخش (5) - گریز فره ی ایزدی از سر ِ گشتاسب.
***
پشوتن در گُرم و گداز از دست دادن برادر ست:
به ابر اندر آمد خروش سپاه/پشوتن بیامد به ایوان شاه-
خروشید و دیدش نَبُردَش نماز/بیامد به نزدیک تختش فراز-
به آواز گفت ای سر سرکشان/ز برگشتن بختت آمد نشان-

پشوتن ِ در گُرم و گداز، "گریز ِ" فره ایزدی را از سر ِ پدرش گشتاسب می بیند:
ازین با تن خویش بد کرده ای/دم از شهر ایران برآورده ای-
ز تو دور شد فره و بخردی/بیابی تو بادافره ایزدی-
شکسته شد این نامور پشت تو/کزین پس بود باد در مشت تو-
پسر را به خون دادی از بهر تخت/که مه تخت بیناد چشمت مه بخت-
.........................................................................................
پ ن:
در باور زرتشت، فره ایزدی، ویژه ی شاهان ست و بن مایه ی "فره ی ایزدی"، بر بینان ِ باور دین بهی استوار ست و بیشتر در عهد گشتاسب و لهراسب ست که واژه ی فره ایزدی در شاهنامه به قید قلم در آمده ست.

بهادر امیرعضدی

رد یابی دو گانه ی فر و فره ی ایزدی در شاهنامه - بخش (4) -

برگزیده هایی از شاهنامه فردوسی
***
رد یابی دو گانه ی فر و فره ی ایزدی در شاهنامه - بخش (4) -
***
اسفندیار، پند و خواهش مادر فَرّه مند خود را به گوش جان نمی نیوشد و با توشه ی کبر و غرور خود و با ره توشه ی بنه ی خود خواهی و آزمندی پدرش گشتاسب، پای در راستای بیداد و شر و ویرانگری می گذارد.
***
به شبگیر هنگام بانگ خروس/ز درگاه برخاست آوای کوس-
چو پیلی به اسپ اندر آورد پای/بیاورد چون باد لشکر ز جای-
همی رفت تا پیشش آمد دو راه/فرو ماند بر جای پیل و سپاه-
دژ گنبدان بود راهش یکی/دگر سوی زاول کشید اندکی-

گویی که این کبر اسفندیار و خودخواهی گشتاسب هم در بدو امر، خدا(یزدان) را هم خوش نیامده و "آیت" و نشانه برای باز داشتن اسفندیار از نیت شر و پلید ش "نازل" کرده باشد:
شتر آنک در پیش بودش بخفت/تو گفتی که گشتست با خاک جفت-

گویی گوش ناشنوای اسفندیار جاه طلب، ندای سروش غیب را هم بر نمی تابد و چوب جهل و نابخردی و غرور بر سر شتر نواخته می شود:
همی چوب زد بر سرش ساروان/ز رفتن بماند آن زمان کاروان-

اسفندیار، آیت و نشانه را سدّ راه می بیند و محو و نابودش میکند:
جهان جوی را آن بد آمد به فال/بفرمود کش سر ببرند و یال-

بلکه فره ایزدی یزدان پاک، زشتی و پلیدی افکارش را پاک گرداند:
بدان تا بدو بازگردد بدی/نباشد بجز فره ایزدی-

با قربانی کردن شتر(این نماد و نشان هشدار دهنده)، گویی که فره ایزدی به داد اسفندیار می‌رسد:
بریدند پرخاشجویان سرش/بدو بازگشت آن زمان اخترش-

و بدین سان، اسفندیار که "غمین" و شرمنده از محو ِ "آیت و نشانه های سروش" و شرمنده از خودست، بفرجام، "شتر را مُرده" و "پهلوون زنده را عشق" می یابد:  
غمی گشت زان اشتر اسفندیار/گرفت آن زمان اختر شوم خوار-
چنین گفت کانکس که پیروز گشت/سر بخت او گیتی افروز گشت-

گویی که اسفندیار با "سبک بار شدن" از زمین گذاشتن بار و بنه ی ره توشه ی کبر خود و خودخواهی پدر، به "سبک بالی"، نشاط و نشئه عافیت رسیده باشد:
بد و نیک هر دو ز یزدان بود/لب مرد باید که خندان بود-

گویا این "نشاط و نشئه"، دیری نمی پاید و چندان هم پایا نیست. چرا که این بار، این کوله بار ِ عظیم و کمر شکن ِ بیم و باک و هراس از تهمتن ست که بر کتف و یالش "سنگینی" میکند:
وزانجا بیامد سوی هیرمند/همی بود ترسان ز بیم گزند-
.........................................................................................
پ ن:
در باور زرتشت، فره ایزدی، ویژه ی شاهان ست و بن مایه ی "فره ی ایزدی"، بر بینان ِ باور دین بهی استوار ست و بیشتر در عهد گشتاسب و لهراسب ست که واژه ی فره ایزدی در شاهنامه به قید قلم در آمده ست.

بهادر امیرعضدی

رد یابی دو گانه ی فر و فره ی ایزدی در شاهنامه - بخش (3) - گشتاسب و فره ی ایزدی

برگزیده هایی از شاهنامه فردوسی
***
رد یابی دو گانه ی فر و فره ی ایزدی در شاهنامه - بخش (3) - گشتاسب و فره ی ایزدی
***
کتایون قیصر رومی، گشتاسب را می بیند:
چو از دور گشتاسپ را دید گفت/که آن خواب سر برکشید از نهفت-
چو دستور آموزگار آن بدید/هم اندر زمان پیش قیصر دوید-
که مردی گزین کرد از انجمن/به بالای سرو سهی در چمن-
به رخ چون گلستان و با یال و کفت/که هرکش ببیند بماند شگفت-

دستور قیصر به قیصر:
تو گویی(همانا، انگاری، پنداری) که او یکپارچه فره ایزدیست. یک پارچه فَرّ و بُرز ست و شکوه و شان و شوکت:   
بد آنست کو را ندانیم کیست/تو گویی همه فره ایزدیست-

قیصر روم:
چنین داد پاسخ که دختر مباد/که از پرده عیب آورد بر نژاد-
اگر من سپارم بدو دخترم/به ننگ اندرون پست گردد سرم-
............................................................................
پ ن:
در باور زرتشت، فره ایزدی، ویژه ی شاهان ست و بن مایه ی "فره ی ایزدی"، بر بینان ِ باور دین بهی استوار ست و بیشتر در عهد گشتاسب و لهراسب ست که واژه ی فره ایزدی در شاهنامه به قید قلم در آمده ست.

بهادر امیرعضدی

رد یابی دو گانه ی فر و فره ی ایزدی در شاهنامه - بخش (2) - گشتاسب و فره ی ایزدی

برگزیده هایی از شاهنامه فردوسی
***
رد یابی دو گانه ی فر و فره ی ایزدی در شاهنامه - بخش (2) - گشتاسب و فره ی ایزدی
***
گشتاسب، پدر زن زرتشت بر تخت پادشاهی می نشیند:
نشست از بر تخت زر شهریار/بشد پیش او فرخ اسفندیار-
همی بود پیشش پرستارفش/پراندیشه و دست کرده به کش-
چو در پیش او انجمن شد سپاه/ز ناموران وز گردان شاه-
همه موبدان پیش او بر رده/ز اسپهبدان پیش او صف زده-
پس اسفندیار آن یل پیلتن/برآورد از درد آنگه سخن-

اسفندیار فره ایزدی را ویژه ی پدرش گشتاسب می داند:
بدو گفت شاها انوشه بَدی/توی بر زمین فره ایزدی-
سر داد و مهر از تو پیدا شدست/همان تاج و تخت از تو زیبا شدست-
.........................................................................................
پ ن:
در باور زرتشت، فره ایزدی، ویژه ی شاهان ست و بن مایه ی "فره ی ایزدی"، بر بینان ِ باور دین بهی استوار ست و بیشتر در عهد گشتاسب و لهراسب ست که واژه ی فره ایزدی در شاهنامه به قید قلم در آمده ست.

بهادر امیرعضدی

رد یابی دو گانه ی فر و فره ی ایزدی در شاهنامه - بخش (1)

برگزیده هایی از شاهنامه فردوسی
***
رد یابی دو گانه ی فر و فره ی ایزدی در شاهنامه - بخش (1) -

در باور زرتشت، فره ایزدی، ویژه ی شاهان ست و بن مایه ی "فره ی ایزدی"، بر بینان ِ باور دین بهی استوار ست و بیشتر در عهد گشتاسب و لهراسب ست که واژه ی فره ایزدی در شاهنامه به قید قلم در آمده:
پس این زردهشت پیمبرش گفت/کزو دین ایزد نشاید نهفت-
که چون دین پذیرد ز روز نخست/شود رسته از درد و گردد درست-
شهنشاه و زین پس زریر سوار/همه دین پذیرنده از شهریار-
همه سوی شاه زمین آمدند/ببستند کُشتی* به دین آمدند-
پدید آمد آن فره ایزدی/برفت از دل بد سگالان بدی-
پر از نور مینو ببد دخمه ها/وز آلودگی پاک شد تخمه ها-
پس آزاده گشتاسپ برشد به گاه/فرستاد هرسو به کشور سپاه-
.............................................................................
پ ن:
کُشتی*
کشتی، کُستی، زنار،

بهادر امیرعضدی