گلایه فردوسی از پیری

و.ک(376) 

97.11.11

برگزیده هایی از شاهنامه ی فردوسی 

***  

گلایه فردوسی از پیری  

***

 الا ای برآورده چرخ بلند/چه داری به پیری مرا مستمند - 

چو بودم جوان در برم داشتی/به پیری چرایم چنین خوار بگذاشتی -

 همی زرد گردد، گل کامکار/همی پرنیان گردد از رنج، خار -

 دو تا گشت آن سرو نازان به باغ/همان تیره گشت آن گرامی چراغ -

 پر از برف شد کوهسار سیاه/همی لشکر از شاه بیند گناه -

 به کردار مادر بدی تا کنون/ همی ریخت باید ز رنج تو خون -

 وفا و خرد نیست نزدیک تو پر از رنجم از رای تاریک تو - 

مرا کاش هرگز نپروردی یی/چو پرورده بودی نیازردی یی -

 هرانگه که زین تیرگی بگذرم/بگویم جفای تو با داورم -

 بنالم ز تو پیش یزدان پاک/خروشان به سر بر پراکنده خاک - 

 چو شست و سه شد سال شد گوش کر/ز بیشی چرا جویم ایین و فر - 

 ایا شست و سه ساله مرد کهن/تو از باد تا چند رانی سخن - 

همان روز تو ناگهان بگذرد/در توبه بگزین و راه خرد - 

جهاندار زین پیر خوشنود باد/خرد مایه باد و سخن سود باد -

 اگر در سخن موی کافد همی/به تاریکی اندر ببافد همی -

 گر او این سخن ها که اندر گرفت/به پیری سر آرد نباشد شگفت -

بهادر امیرعضدی