آیین ها در شاهنامه ی فردوسی - ۱۰ - آئین مزدک - ۳ -

برگزیده هایی از شاهنامه فردوسی
***
آیین ها در شاهنامه ی فردوسی - ۱۰ -آیین مزدک  - ۳ -
***
 تزلزل قباد در آیین مزدک
 چو بشنید گفتار موبد قباد/برآشفت و اندر سخن، داد داد - 

گرانمایه کسری ورا یار گشت/دل مرد بی دین پر آزار گشت -

پر آواز گشت انجمن سربسر/که مزدک مبادا بر تاجور - 

همی دارد او دین یزدان تباه/مباد اندرین نامور بارگاه - 

نوشیروان، آیین مزدک را خوش نمی آید و او را بر نمی تابد:  

ازان دین جهاندار بیزار گشت/ز کرده سرش پر ز تیمار گشت - 

به کسری سپردش همانگاه شاه/ابا هرک او داشت آیین و راه - 

 فرجام شوم مزدک، کشتار مزدکیان
مزدک در مناظره شکست می خورد و صد هزار از هوادارانش، به خواست قباد و دستور انوشیروان، واژگونه در زمین کاشته می شوند:
 به دشت آمد از مزدکی صد هزار/برفتند شادان بر شهریار -  

بدان راه بد نامور صد هزار/به فرزند گفت آنزمان شهریار -

که با این سران هرچ خواهی بکن/ازین پس ز مزدک مگردان سخن - 

به درگاه کسری یکی باغ بود/که دیوار او برتر از راغ بود - 

همی گرد بر گرد او کنده کرد/مرین مردمان را پراکنده کرد - 

بکشتندشان هم بسان درخت/زبر پی و زیرش سر آکنده سخت - 

به مزدک چنین گفت کسری که رو/به درگاه باغ گرانمایه شو - 

درختان ببین آنک هرکس ندید/نه از کاردانان پیشین شنید - 

بشد مزدک از باغ و بگشاد در/که بیند مگر بر چمن بارور - 

همانگه که دید از تنش رفت هوش/برآمد به ناکام زو یک خروش - 

یکی دار فرمود کسری بلند/فروهشت از دار پیچان کمند -

نگون بخت را زنده بر دار کرد/سر مرد بی دین نگونسار کرد - 

ازانپس بکشتش به باران تیر/تو گر با هشی راه مزدک مگیر -