نقش مداوای بیماری زریر در باورمندی گشتاسب و زریر به دین بهی.

و.ک(163) 

 برگزیده هایی از شاهنامه ی فردوسی

***

نقش مداوای بیماری زریر در باورمندی گشتاسب و زریر به دین بهی.

***

 زرتشت از "پیام آور بودن" خود و "ز ناچیز، چیز آفریدن ِ جهانآفرین" میگوید و پیشنهاد پذیرفتن دین بهی به گشتاسب می دهد: 

 به شاه کیان گفت پیغمبرم/  سوی تو خرد رهنمون آورم -

جهان آفرین گفت بپذیر دین / نگه کن برین آسمان و زمین -

که بی خاک و آبش برآورده ام / نگه کن بدو تاش چون کرده ام -

نگر تا تواند چنین کرد کس / مگر من که هستم جهاندار و بس -

گر ایدونک دانی که من کردم این / مرا خواند باید جهانآفرین -

ز گوینده بپذیر به دین اوی / بیاموز ازو راه و آیین اوی -

نگر تا چه گوید بران کار کن / خرد برگزین این جهان خوار کن -

بیاموز آیین و دین بهی / که بی دین، ناخوب باشد مهی -

چو بشنید ازو شاه، به دین ِ به / پذیرفت ازو راه و آیین به -

مداوای بیماری زریر، دروازه ی باور و تحکیم ایمان گشتاسب و زریر به زرتشت:

نبرده برادرش فرخ زریر / کجا ژنده پیل آوریدی به زیر -

ز شاهان شه پیر گشته به بلخ / جهان بر دل ریش او گشته تلخ -

شده زار و بیمار و بیهوش و توش / به نزدیک او زهر مانند نوش -

سران و بزرگان و هر مهتران / پزشکان دانا و ناموران -

بر آن جادوی چاره ها ساختند / نه سود آمد از هرچ انداختند -

پس این زردهشت پیمبرش گفت / کزو دین ایزد نشاید نهفت -

که چون دین پذیرد ز روز نخست / شود رسته از درد و گردد درست -

شهنشاه و زین پس زریر سوار / همه دین پذیرنده از شهریار -

 همه سوی شاه زمین آمدند / ببستند کشتی به دین آمدند -

پدید آمد آن فره ایزدی / برفت از دل بد سگالان بدی -

پر از نور مینو ببد دخمه ها / وز آلودگی پاک شد تخمه ها -

پس آزاده گشتاسپ برشد به گاه / فرستاد هرسو به کشور سپاه -

پراگنده اندر جهان موبدان / نهاد از بر آذران گنبدان -

بهادر امیرعضدی