نقش رازگونه ی اژدها در شاهنامه - اژدها و رستم - ۲

برگزیده هایی از شاهنامه ی فردوسی

***

رستم ِ دستان و اژدها در خوان سوم از هفت خوان

***

چو بیدار شد رستم از خواب خوش/برآشفت با باره ی دستکش-

چنان ساخت روشن جهانآفرین/که پنهان نکرد اژدها را زمین-

برآن تیرگی رستم او را بدید/سبک تیغ تیز از میان برکشید-

بغرید برسان ابر بهار/زمین کرد پر آتش از کارزار-

بدان اژدها گفت بر گوی نام/کزین پس تو گیتی نبینی به کام-

نباید که بی نام بر دست من/روانت برآید ز تاریک تن-

چنین گفت دژخیم نر اژدها/که از چنگ من کس نیابد رها – 

  صد اندر صد از دشت جای منست/بلند آسمانش هوای منست-

نیارد گذشتن به سر بر عقاب/ستاره نبیند زمینش به خواب-

بدو اژدها گفت نام تو چیست/که زاینده را بر تو باید گریست-

چنین داد پاسخ که من رستمم/ز دستان و از سام و از نیرمم-

به تنها یکی کینه ور لشکرم/به رخش دلاور زمین بسپرم-

برآویخت با او به جنگ اژدها/نیامد به فرجام هم زو رها-

چو زور تن اژدها دید رخش/کزان سان برآویخت با تاجبخش-

بمالید گوش اندر آمد شگفت/بلند اژدها را به دندان گرفت-

بدرید کتفش بدندان چو شیر/برو خیره شد پهلوان دلیر-

بزد تیغ و بنداخت از بر سرش/فرو ریخت چون رود خون از برش-

زمین شد به زیر تنش ناپدید/یکی چشمه خون از برش بردمید-

چو رستم برآن اژدهای دژم/نگه کرد برزد یکی تیز دم-

بیابان همه زیر او بود پاک/روان خون گرم از بر تیره خاک-

تهمتن ازو در شگفتی بماند/همی پهلوی نام یزدان بخواند-

به آب اندر آمد سر و تن بشست/جهان جز به زور جهانبان نجست-

به یزدان چنین گفت کای دادگر/تو دادی مرا دانش و زور و فر-

که پیشم چه شیر و چه دیو و چه پیل/بیابان بی آب و دریای نیل-

بداندیش بسیار و گر اندکیست/چو خشم آورم پیش چشمم یکیست -