نقش رازگونه ی اژدها در شاهنامه - اژدها و اسفندیار - ۴

برگزیده هایی از شاهنامه ی فردوسی

***

اسفندیار و اژدها در خوان سوم:

بفرمود تا درگران آورند/سزاوار چوب گران آورند-

یکی نغز گردون چوبین بساخت/به گرد اندرش تیغها در نشاخت-

به سر بر یکی گرد صندوق نغز/بیاراست آن درگر پاک مغز-

به صندوق در مرد دیهیم جوی/دو اسپ گرانمایه بست اندر اوی-

نشست آزمون را به صندوق شاه/زمانی همی راند اسپان به راه-

زرهدار با خنجر کابلی/به سر بر نهاده کلاه یلی-

چو شد جنگ آن اژدها ساخته/جهانجوی زین رنج پرداخته-

دگر روز چون گشت روشن جهان/درفش شب تیره شد در نهان-

پشوتن بیامد سوی نامجوی/پسر با برادر همی پیش اوی-

بپوشید خفتان جهاندار گرد/سپه را به فرخ پشوتن سپرد-

بیاورد گردون و صندوق شیر/نشست اندرو شهریار دلیر-

دو اسپ گرانمایه بسته بر اوی/سوی اژدها تیز بنهاد روی-

ز دور اژدها بانگ گردون شنید/خرامیدن اسپ جنگی بدید-

ز جای اندرآمد چو کوه سیاه/تو گفتی که تاریک شد چرخ و ماه- 

دو چشمش چو دو چشمه تابان ز خون/همی آتش آمد ز کامش برون-

چو اسفندیار آن شگفتی بدید/به یزدان پناهید و دم درکشید-

همی جست اسپ از گزندش رها/به دم درکشید اسپ را اژدها-

دهن باز کرده چو کوهی سیاه/همی کرد غران بدو در نگاه-

فرو برد اسپان چو کوهی سیاه/همی کرد غران بدو در نگاه-

فرو برد اسپان و گردون به دم/به صندوق در گشت جنگی دژم-

به کامش چو تیغ اندرآمد بماند/چو دریای خون از دهان برفشاند-

نه بیرون توانست کردن ز کام/چو شمشیر بد تیغ و کامش نیام-

ز گردون و آن تیغها شد غمی/به زور اندر آورد لختی کمی-

برآمد ز صندوق مرد دلیر/یکی تیز شمشیر در چنگ شیر-

به شمشیر مغزش همی کرد چاک/همی دود زهرش برآمد ز خاک-

ازان دود برنده بیهوش گشت/بیفتاد و بیمغز و بیتوش گشت-

پشوتن بیامد هماندر زمان/به نزدیک آن نامدار جهان-

جهانجوی چون چشمها باز کرد/به گردان گردنکش آواز کرد-

که بیهوش گشتم من از دود زهر/ز زخمش نیامد مرا هیچ بهر-

ازان خاک برخاست و شد سوی آب/چو مردی که بیهوش گردد به خواب-

ز گنجور خود جامهی نو بجست/به آب اندر آمد سر و تن بشست-

بیامد به پیش خداوند پاک/همی گشت پیچان و گریان به خاک-

همی گفت کین اژدها را که کشت/مگر آنک بودش جهاندار پشت-

سپاهش همه خواندند آفرین/همه پیش دادار سر بر زمین-

نهادند و گفتند با کردگار/توی پاک و بیعیب و پروردگار-