نقش رازگونه ی اژدها در شاهنامه - اژدها و اسکندر - ۵

برگزیده هایی از شاهنامه ی فردوسی

***

اسکندر و اژدها:

 یکی اژدهایست زان روی کوه/که مرغ آید از رنج زهرش ستوه - 

چو گاه خورش درگذشت اژدها/بیامد چو آتش بران تند جا-

سکندر بفرمود تا لشکرش/یکی تیرباران کنند ازبرش-

بزد یک دم آن اژدهای پلید/تنی چند ازیشان به دم درکشید-

بفرمود اسکندر فیلقوس/تبیره به زخم آوریدند و کوس-

همان بیکران آتش افروختند/به هرجای مشعل همی سوختند-

چو کوه از تبیره پرآواز گشت/بترسید ازان اژدها بازگشت-

چو خورشید برزد سر از برج گاو/ز گلزاربرخاست بانگ چکاو-

چو آن اژدها را خورش بود گاه/ز مردان لشکر گزین کرد شاه-

درم داد سالار چندی ز گنج/بیاورد با خویشتن گاو پنج-

بکشت و ز سرشان برآهیخت پوست/بدان جادوی داده دل مرد دوست-

بیاگند چرمش به زهر و به نفت/سوی اژدها روی بنهاد تفت-

مران چرمها را پر از باد کرد/ز دادار نیکی دهش یاد کرد-

بفرمود تا پوست برداشتند/همی دست بر دست بگذاشتند-

چو نزدیکی اژدها رفت شاه/بسان یکی ابر دیدش سپاه-

زبانش کبود و دو چشمش چو خون/همی آتش آمد ز کامش برون-

چو گاو از سر کوه بنداختند/بران اژدها دل بپرداختند  - 

فرو برد چون باد گاو، اژدها/چو آمد ز چنگ دلیران رها-

چو از گاو پیوندش آگنده شد/بر اندام زهرش پراگنده شد-

همه رودگانیش سوراخ کرد/به مغز و به پی راه گستاخ کرد-

همی زد سرش را بران کوه سنگ/چنین تا برآمد زمانی درنگ-

سپاهی بروبر ببارید تیر/به پای آمد آن کوه نخچیرگیر-

وزان جایگه تیز لشکر براند/تن اژدها را همانجا بماند-