داد، دلمشغولی و انگیزه ی آغازین ِ شاهان در شاهنامه فردوسی – (بخش ۷)

برگزیده هایی از شاهنامه ی فردوسی

***

داد، دلمشغولی و انگیزه ی آغازین ِ شاهان در شاهنامه فردوسی – (بخش ۷)

***

داد، از ارکان ِ عهد و پیمان شاه با مردم بوده ست و همیشه، داد دلمشغولی و انگیزه ی آغازین ِ شاهان بوده و نیکنامی یا بد نامی شاهان نیز با میزان داد یا بیدادشان رقم می خورده ست.

***

جمهور*،

 خنیده بهر جای جمهور نام / به مردی بهر جای گسترده گام -

 ورا بود کشمیر تا مرز چین / برو خواندندی به داد، آفرین -

 ز بخشیدن و خوردن و داد اوی / جهان بود یک سر پر از یاد اوی -

مای ِ جمهور،

 کجا نام آن نامور مای بود / به دنبر نشسته دل آرای بود -

 همان تاج جمهور بر سر نهاد / به داد و به بخشش، در اندر گشاد -

دختر و همسر جمهور،

 که این زن که از تخم جمهور بود / همیشه ز کردار بد دور بود -

 همه راستی خواستی نزد شوی / نبود ایچ تا بود، جز داد جوی -

 فزونی وخوبی وفرهنگ وداد / همه پادشاهی بدو گشت شاد -

………………….....................................………………………

پ ن:

* جمهور، شاه هند. برادر ِ مای و پدر ِ گو -  جمهور بعد از تولد پسرش گو، می میرد و مای (برادر جمهور) همسر جمهور(زن برادرش) را به همسری بر می گزیند: 

که در هند مردی سرافراز بود / که با لشکر و خیل و با ساز بود - 

چنان پادشا گشته بر هندوان / خردمند و بیدار و روشن روان -  

برین بر نیامد بسی روزگار / که بیمار شد ناگهان شهریار - 

به کدبانو اندرز کرد و بمرد / جهانی پر از داد، گو را سپرد - 

مای جمهور، هم عموی گو و هم ناپدری ِ گو جمهور و پدر ِ طلخند  ِ   ست.

بهادر امیرعضدی