خاکساری و فروتنی، خوی و منش ِ پهلوانان و شاهان ِ شاهنامه فردوسی ست – ( بخش ۱)

برگزیده هایی از شاهنامه ی فردوسی

***

خاکساری و فروتنی، خوی و منش ِ پهلوانان و شاهان ِ شاهنامه فردوسی ست – ( بخش ۱)

***

در شاهنامه، خاکساری و فروتنی، افتادگی و متانت، خوی و منش و رسمی نا نوشته، راستین و روا و روان ست بین پهلوانان و شاهان، که در قامت خاکبوسی، آستان بوسی، کتف و یال و دست و بازو بوسی و ... رخ می نمایاند.  

***

اسفندیار رویا روی پدرش گشتاسب:

 برآمد بران تند بالا فراز/ چو روی پدر دید بردش نماز-

 پدر داغ دل بود بر پای جست / ببوسید و بسترد رویش به دست –

*

منوچهر رویاروی نیا یش فریدون فرخ:

سپه را ز دریا به هامون کشید / ز هامون سوی آفریدون کشید -

چو آمد به نزدیک تمیشه باز / نیا را بدیدار او بد نیاز -

درفش درفشان چو آمد پدید / سپاه منوچهر صف بر کشید -

پیاده شد از باره سالار نو / درخت نوآیین پر از بار نو -

زمین را ببوسید و کرد آفرین/  بران تاج و تخت و کلاه و نگین -

فریدونش فرمود تا برنشست / ببوسید و بسترد رویش به دست -

*

زال ِ زر رویاروی منوچهر شاه:

پس آگاهی آمد سوی شهریار / که آمد ز ره زال سام سوار -

چو آمد به نزدیکی بارگاه/  سبک نزد شاهش گشادند راه- 

چو نزدیک شاه اندر آمد زمین / ببوسید و بر شاه کرد آفرین -

زمانی همی داشت بر خاک روی / بدو داد دل شاه آزرمجوی -

بفرمود تا رویش از خاک خشک/  ستردند و بر وی پراگند مشک -

بیامد بر تخت شاه ارجمند / بپرسید ازو شهریار بلند -

که چون بودی ای پهلو راد مرد / بدین راه دشوار با باد و گرد-

به فر تو گفتا همه بهتریست/ابا تو همه رنج رامشگریست-
ازو بستد آن نامهٔ پهلوان/بخندید و شد شاد و روشن روان-

بهادر امیرعضدی