نقش راز آلود ستارگان در شاهنامه ی فردوسی – بخش ۱۳ – گشتاسب

برگزیده هایی از شاهنامه ی فردوسی

***

نقش راز آلود ستارگان در شاهنامه ی فردوسی – بخش ۱۳ – گشتاسب

***

ستاره شماران در شاهنامه، "پیش بین" رخداد های آتی و نه "ره نمون و راهگشا"ی مسیر ِ رخدادهای پیش روی شاهان و پهلوانانند.

***

گشتاسب، پریشان و نگران، جاماسب و ستاره شماران لهراسب را فرا می خواند:

 بخواند آن زمان شاه جاماسپ را/همان فال گویان لهراسپ را-

برفتند با زیجها برکنار/بپرسید شاه از گو اسفندیار-

 که او را بود زندگانی دراز/نشیند به شادی و آرام و ناز-

به سر بر نهد تاج شاهنشهی/برو پای دارد بهی و مهی-

چو بشنید دانای ایران سخن/نگه کرد آن زیجهای کهن-

ز دانش بروها پر از تاب کرد/ز تیمار مژگان پر از آب کرد-

همی گفت بد روز و بد اخترم/ببارید آتش همی بر سرم-

گشتاسب جویای فرجام کار اسفندیار ست و جاماسب ستاره شمار ِ پیش بین، طالع اسفندیار را نحس می بیند: 

بدو گفت شاه ای پسندیده مرد/سخن گوی وز راه دانش مگرد-

هلا زود بشتاب و با من بگوی/کزین پرسشم تلخی آمد به روی-

ورا در جهان هوش بر دست کیست؟/کزان درد ما را بباید گریست-

بدو گفت جاماسپ کای شهریار/تواین روز را خوار مایه مدار-

ورا هوش در زاولستان بود/به دست تهم پور دستان بود-

گشتاسب نگران و بیشتر در اندیشه ی تاج و تخت خود ست تا فرجام اسفندیار:

به جاماسپ گفت آنگهی شهریار/به من بر بگردد بد روزگار؟-

که گر من سر تاج شاهنشهی/سپارم بدو تاج و تخت مهی-

نبیند بر و بوم زاولستان/نداند کس او را به کاولستان-

شود ایمن از گردش روزگار؟/بود اختر نیکش آموزگار؟-

چنین داد پاسخ ستاره شمر/که بر چرخ گردان نیابد گذر-

ازین بر شده تیز چنگ اژدها/به مردی و دانش که آمد رها-

بباشد همه بودنی بی‌گمان/نجستست ازو مرد دانا زمان-