نقش راز آلود ستارگان در شاهنامه ی فردوسی – بخش ۱۶ – اسکندر

برگزیده هایی از شاهنامه ی فردوسی

***

نقش راز آلود ستارگان در شاهنامه ی فردوسی – بخش ۱۶ – اسکندر

***

ستاره شماران در شاهنامه، "پیش بین" رخداد های آتی و نه "ره نمون و راهگشا"ی مسیر ِ رخدادهای پیش روی شاهان و پهلوانانند.

***

همان شب سکندر به بابل رسید/مهان را به دیدار خود شاد دید- 

یکی کودک آمد زنی را به شب/بدو ماند هرکس که دیدش عجب- 

سرش چون سر شیر و بر پای سم/چو مردم بر و کتف و چون گاو دم- 

بُمرد از شگفتی همآنگه که زاد/سزد گر نباشد ازان زن نژاد- 

ببردند هم در زمان نزد شاه/بدو کرد شاه از شگفتی نگاه- 

گویی، اسکندر طالع ِ نحس ِ مرگ خویش را در پیشانی کودک می بیند:

به فالش بد آمد همانگاه گفت/که این بچه در خاک باید نهفت- 

ز اخترشناسان بسی پیش خواند/وزان کودک مرده چندی براند- 

ستاره شمر زان غمی گشت سخت/بپوشید بر خسرو نیکبخت-

ز اخترشناسان بپرسید و گفت/که گر هیچ ماند سخن در نهفت- 

هم اکنون ببرم سرانتان ز تن/نیابید جز کام شیران کفن- 

ستاره شمر چون برآشفت شاه/بدو گفت کای نامور پیشگاه- 

تو بر اختر شیر زادی نخست/بر موبدان و ردان شد درست- 

سر کودک مرده بینی چو شیر/بگردد سر پادشاهیت زیر- 

پرآشوب گردد زمین چندگاه/چنین تا نشیند یکی پیشگاه- 

ستاره شمر بیش ازین هرک بود/همی گفت و آن را نشانه نمود-

سکندر چو بشنید زان شد غمی/به رای و به مغزش درآمد کمی- 

چنین گفت کز مرگ خود چاره نیست/مرا دل پر اندیشه زین باره نیست- 

مرا بیش ازین زندگانی نبود/زمانه نکاهد نخواهد فزود-