پند های شاهنامه فردوسی - بخش (78) - پند فردوسی

بر گزیده هایی از شاهنامه ی فردوسی
*** 

پند های شاهنامه فردوسی - بخش (78) -  پند فردوسی

***
گزیده پندهایی در لا به لای گفتار ها و متن شاهنامه، که حکیم بزرگوار طوس، بیشتر در آغاز و فرجام داستان هایش و گاه از زبان ِ دل ِ  شخصیت های شاهنامه اش، لب به سخن می گشاید.
***
پند فردوسی:
چه بندی دل اندر سرای سپنج/که دانا نداند یکی را ز پنج-
زمانی چو آهرمن آید بجنگ/زمانی عروسی پر از بوی و رنگ-
بی‌آزاری و جام می‌برگزین/که گوید که نفرین به از آفرین-
بخور آنچ داری و انده مخور/که گیتی سپنج است و ما بر گذر-

میازار کس را ز بهر درم/مکن تا توانی بکس بر ستم-

پند فردوسی:
 بگویم یکی پیش تو داستان/کنون بشنو از گفتهٔ باستان-
که از راستی جان بدگوهران/گریزد چو گردون ز بار گران-
گر ایدونک بیچاره پیمان کند/بکوشد که آن راستی بشکند-
چو کژ آفریدش جهان آفرین/تو مشنو سخن زو و کژی مبین-

پند فردوسی:

چنینست کردار گردان سپهر/ببرّد ز پروردهٔ خویش مهر-
چو سر جوییش پای یابی نخست/وگر پای جویی سرش پیش تست-

پند فردوسی:

چنینست کردار این پر فریب/چه مایه فرازست و چندی نشیب-
خردمند را دل ز کردار اوی/بماند همی خیره از کار اوی-

پند فردوسی:
چو جویی بدانی که از کار بد/بفرجام بر بدکنش بد رسد-
سپهبد که با فر یزدان بود/همه خشم او بند و زندان بود-
چو خونریز گردد بماند نژند/مکافات یابد ز چرخ بلند-
چنین گفت موبد به بهرام تیز/که خون سر بیگناهان مریز-
چو خواهی که تاج تو ماند بجای/مبادی جز آهسته و پاک‌رای-
نگه کن که خود تاج با سر چه گفت/که با مغزت ای سر خرد باد جفت-

پند فردوسی در مرگ ارجاسب:

چنین است کردار گردنده دهر/گهی نوش یابیم ازو گاه زهر-
چه بندی دل اندر سرای سپنج/چو دانی که ایدر نمانی مرنچ-

بهادر امیرعضدی