(108) - اصطلاح ِ واژه ی "خال (خالو، حالو یا دایی)"، در شاهنامه ی فردوسی

 و.ک(014)

برگزیده هایی از شاهنامه فردوسی

***

 (108) - اصطلاح ِ  واژه ی "خال (خالو، حالو یا دایی)"، در شاهنامه ی فردوسی

***

خال*، خالو، حالو، دایی:

کیخسرو، بعد از دیدن شیده (پشنگ)*:

دل شاه شد زان سخن پر ز شرم/فرو ریخت از دیدگان آب گرم –

 چنین گفت کین شیده خال منست/به بالا و مردی همال منست -

 شیده به کیخسرو:

 اگر مغز بودیت با خال خویش/نکردی چنین جنگ را دست پیش -

کیخسرو به رهام:

برهام گفت این بد بدسگال/دلیر و سبکسر مرا بود خال-

*

 به لشکر گهش یار بندوی بود/که بندوی خال جهانجوی بود-

و

 بدو گفت گستهم شاها درست/بدان سونگه کن که اوخال تست-

و

 چو بندوی و گستهم خالان بدند/به هر کشوری بی‌همالان بدند-

و

 دگر آنک خوانی و را خال خویش/بدو تازه دانی مه و سال خویش-

و

 به راهب چنین گفت کینست خال/به خون بود با مادر من همال-

و

 چه گویی ز گستهم یل، خال شاه/توانگر سپهبد یلی با سپاه-

و

 پرستنده بشنید و آمد دوان/برخال شد تند وخسته روان-

............................................

پ ن:  

خال، دایی، خاله، خال+ه (ه تانیث) مونث ِ خال.

* شیده یا پشنگ،  پسر افراسیاب:

پشنگ ست نامش پدر شیده خواند/که شیده به خورشید تابنده ماند -

شیده، دایی کیخسرو

* بندوی، قاتل هرمزد

بهادر امیرعضدی