راز ِ خوف انگیز و مبهم ِ رابطه ی ژرف ِ مردمان زمینی شاهنامه با آسمان - بخش اول

برگزیده هایی از شاهنامه فردوسی 

***

راز ِ خوف انگیز و مبهم ِ رابطه ی ژرف ِ مردمان زمینی شاهنامه با آسمان - بخش اول

***

 در شاهنامه، آسمان، همیشه راز دار مردم، سپاهیان، گردان، پهلوانان و شاهان بوده . آسمانی که رحمت و برکت را ، ادبار و نکبت را ره آورد او می بینند .

 آسمانی که بی اراده ی زمینیان، خشم رعد آسا و تندر ِ غضبش را بدر قه ی راه ِ باران برکت زا و رحمت آورش می سازد.

***

آسمان، ماوای دادار و سنگ صبور مردمان:

فریدون،

پس آنگه سوی آسمان کرد روی/که ای دادگر داور راست گوی-

تو گفتی که من دادگر داورم/به سختی ستم دیده را یاورم-

همم داد دادی و هم داوری/همم تاج دادی هم انگشتری-

رستم:

همی راند تیر گز اندر کمان/سر خویش کرده سوی آسمان-

همی گفت کای پاک دادار هور/فزایندهٔ دانش و فر و زور-

همی بینی این پاک جان مرا/توان مرا هم روان مرا-

که چندین بپیچم که اسفندیار/مگر سر بپیچاند از کارزار-

تو دانی که بیداد کوشد همی/همی جنگ و مردی فروشد همی-

به بادافره این گناهم مگیر/توی آفرینندهٔ ماه و تیر-

کیومرث:

کی نامور سر سوی آسمان/برآورد و بدخواست بر بدگمان-

بر آن برترین نام یزدانش را/بخواند و بپالود مژگانش را-

وزان پس به کین سیامک شتافت/شب و روز آرام و خفتن نیافت-

آسمان راز دار مردمان:

ستاره شناسان به روز دراز/همی ز آسمان بازجستند راز-

بدیدند و با خنده پیش آمدند/که دو دشمن از بخت خویش آمدند-

به سام نریمان ستاره شمر/چنین گفت کای گرد زرین کمر-

ترا مژده از دخت مهراب و زال/که باشند هر دو به شادی همال-

بهادر امیرعضدی